De prachtige treurbeuk, het urnenbos, de gedenkzakjes op de kinderbegraafplaats. Alles kleurrijk verlicht waardoor het soms leek of je in een sprookje liep in plaats van op begraafplaats De Boskamp.
De kleuren, de stilte, de intensiteit van het vuur door vuurpotten en kaarsen. De prachtige klanken van zes zangers en zangeressen die de namen zongen van de overledenen, dicht bij het vuur, de harmonische klanken zwollen zachtjes aan, werden sterker en verstierven weer en gingen op in de rook van het vuur. Zo verstillend en zo troostrijk. Rondom hen staan gedenkzakjes met foto’s in het licht.
In de verte klinkt de dudu, de Armeense fluit, even verder zachtjes de trommelgeluiden van de djembé’s. Twee vrouwen zingen een duet. Bij het theehuis kan je even zitten met een kop koffie of thee en tot rust komen. Uitkijken over de prachtig verlichte vijver en luisteren naar de liederen die Willem met de gitaar speelt. Dan komen de dansers, 30 jonge mensen, die zo mooi en zo indrukwekkend in 5 minuten een verhaal over leven en dood laten zien. Menig traantje wordt daar weggepinkt. Dan weer even verder waar een koortje Taizé liederen zingt. Bij de kinderbegraafplaats is het indrukwekkend mooi, al die lichtjes op de graven, al die vlinderzakjes. Er wordt gezongen met gitaar, en worden gedichten voorgelezen.
De begraafplaats vult zich met lichtjes en bij het columbarium liggen vele steentjes met namen er op geschreven.
Veel kinderen gingen naar het kinderkraampje bij Hanneke, waar ze lampionnen en herinnerschilderijtjes konden maken.
Gedenken, samen, met elkaar, met tranen en met verbondenheid. Het weer deed ook mee in de zachte sferen van dit Alom Gedenken.
